کمپانی success team
ویولن
ویولن ساز زهی و آرشه ای است. این ساز کوچکترین عضو سازهای زهی-آرشهای است.
برای نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار میگیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده است نواخته میشود.
کوک سیمهای ویولن از زیر به بم به ترتیب: می (سیم اول)، لا (سیم دوم)، ر (سیم سوم)، سل (سیم چهارم).
اصوات سیمهای مجاور نسبت بهیکدیگر فاصله پنجم درست را تشکیل میدهند. در این وسعت صدا ویولن قادر است تمام فواصل کروماتیک و کوچکتر از آن را اجرا نماید.
پیانو
پیانو یکی از سازهای صفحه کلیددار و مشهورترین آنها است. صدای پیانو در اثر برخورد چکشهایی با سیمهای فلزی آن در داخل جعبه چوبی تولید میشود. این چکشها در اثر فشردهشدن کلیدها به حرکت در میآیند. سیمهای پیانو به صفحهای موسوم به «صفحهٔ صدا» متصل شدهاند که نقش تقویتکنندهٔ صدای آنها را دارد.
پیانو به عنوان مادر سازها و کاملترین ساز نیز شناخته میشود؛ علت نسبت دادن این لقبها به این ساز آن است که پیانو قادر است محدودهٔ بسیار گستردهای از اصوات را تولید کند در حالی که سایر سازهای اصیل موسیقی تنها بخشی از این محدودهٔ صدا را تولید میکنند. پیانو در شکل فعلیاش بیش از هفت اکتاو دارد و قادر به تولید فرکانسهایی از حدود ۲۰ تا ۵۰۰۰ هرتز میباشد، در حالی که در مقام مقایسه ساز ویولن تنها قادر به تولید کمتر از چهار اکتاو و بهترین خوانندهها تنها قادر به خواندن کمتر از سه اکتاو صدا هستند.
تکواندو
تکواندو (زبان کرهای: خط هانگول: 태권도 خط هانجا :跆拳道) یک ورزش رزمی کرهای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزشهای رزمی در سراسر دنیا است.
تکواندو یک رشته رزمی مدرن محسوب میشود که پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی و با تلفیق رشته اوکیناواییکاراته به ویژه سبک شوتوکان، هنرهای رزمی چینی و هنرهای رزمی سنتی کرهای همچون تکیون و سوباک پایهگذاری شد. استیل خاص این رشته هجومی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت و سرعت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبکهای رزمی موجود در دنیا متمایز میکند.
نام
در دوره باستان، انسان هیچ چیزی بیش از دست خالی نداشت تا از خودش دفاع کند لذا طبیعتا به مبارزات برپایه همین دست خالی روی آورد. بعدها که ساخت سلاح ها و توسعه آنها برای حمله یا دفاع آغاز گردید، بازهم مردم از مبارزه با دست خالی لذت می بردند که این بار برای تقویت قوای جسمی شان این کار را انجام می دادند و همچنین برای نشان دادن رسومات قبیله ای شان. مثلا برخی قبیله ها سبک خاصی برای مبارزه داشته اند مانند سبک های مار، پلنگ و… که هرکدام برای فخر فروختن قبیله ای برای قبیله دیگر بود.[۱]
در دوران های اولیه شبه جزیره کره، آنها سه قبیله اصلی داشتند که هرکدام از هنرهای رزمی خودشان در رقابت های تشریفاتی مذهبی استفاده می کردند. در همین مسابقات بود که مردم آرام آرام با کسب تجربه از تکنیک های مبارزات همدیگر توانستند بر چهارپایان وحشی نیز غلبه کنند که همین دفاع ها و حملات مردم آن زمان یکی از منابع تحلیل های امروز ما به حساب می آید.[۲]
بسیاری بر این باورند که همین حرکات پایه تکواندوی امروزی به حساب می آید که نام این ورزش نیز از نام های سوباک و تائه کیون و… نشات گرفته است.[۳]کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل میشود:
- 태 «تِ» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط پا
- 권 «کوان» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط دست
- 도 «دو» = راه و روش
- «چاریولت» تکان نخوردن از جای خود
- «کینم» احترام کلاس
- «تکوان» احترام به استاد
تکواندو نوین
پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشتههای ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آنها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاحهای «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار میرفت.
تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:
- ۱۹۵۹ - «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کرهای بود.[۴]
- ۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
- ۱۹۶۵ - «انجمن تا سو دو» به «انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
- ۱۹۷۲ - کوکی وان تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بودهاست.
- ۱۹۷۳ – تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو(WTF)
- ۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
- ۱۹۷۶ – شورای بینالمللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازیهای خود پذیرفت.
- ۱۹۸۳ – کمیته بینالمللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
- ۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در بازیهای آسیایی سئول.
- ۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در المپیک سئول.
- ۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیایی هیروشیما برگزار شد.
- ۲۰۰۰ - در المپیک سیدنی تکواندو دومین هنر رزمی آسیایی (پس از جودو) شد که به عنوان یک رشته رسمی در المپیک برگزار میشود.
ترتیب رنگ کمربندهای رده در تکواندو :
- کمربند سفید ( پک تی ) :نشانگر صداقت , پاکی , صفا , صمیمیت , صلح و دوستی و برادری می باشد که به عنوان دانه محسوب می شود
- کمربند زرد ( نورانگ تی ) :به عنوان خاک و اب و بارور ساختن کمربند سفید است .
- کمربند سبز (نوک تی ) :به عنوان جوانه ای که از خاک می روید.
- کمربند ابی ( چونگ تی ) :به عنوان اب , هوا و اکسیژن است که به جوانه کمک می کند تا ریشه نماید .
- کمربند قرمز (هونگ تی ) :گلی که شکفته است .
- کمربند مشکی ( هوک تی ) :به عنوان میوه ان گل است که درون هر میوه دانه هایی است که به عنوان شاگردان و یا هر دانه به عنوان یک دان است .
ترتیب رنگ کمربندهای رده میانی در تکواندو : (نیازمند پانویس)
پانویس
- تاريخ تکواندو 1 : انسان هاي اوليه تا گوگوريو و شيلا
- پرش به بالا↑ تاريخ تکواندو 1 : انسان هاي اوليه تا گوگوريو و شيلا
- پرش به بالا↑ تاريخ تکواندو 1 : انسان هاي اوليه تا گوگوريو و شيلا
منابع
- جئوراک کیم، تکواندو، ترجمه: قادر شاسب، تبریز، انتشارات تلاش، ۱۳۸۱
پیوند به بیرون
تاریخچه ورزش تکواندو
تکواندو (زبان کرهای: خط هانگول: 태권도 خط هانجا :跆拳道) یک ورزش رزمی کرهای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزشهای رزمی در سراسر دنیا است.
فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شدهاست.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبکهای جنوبی کونگ فو در آن به چشم میخورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت وسرعت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبکهای رزمی موجود متمایز میکند.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل میشود:
태 «تِ» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط پا
권 «کوان»= ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط دست
도 «دو» = راه و روش
تاریخچه
قدمت این رشته به گواهی دیوارنگارهها و نقاشیهای به جا مانده در مقبرههای «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به بیش از ۲۰ قرن پیش میرسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشتههای رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوگوریو (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین میشده، اقتباس شدهاست. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده میشد و مسابقات منظمی برگزار میشد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزهای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده و به مبارزه میپرداختند.
در دوران پادشاهی شیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخشهای جنوبی شبه جزیره کره حکم میراند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی، اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیتهای این سازمان بود.
اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیکهای گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده میشد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.
تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشنهای سالانه گوناگونی که در این سلسله برگزار میشد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده میشد.
روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت.
در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنیها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.
آموزش هنرهای رزمی کرهای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی سختگذر توسط گروههای کوچک ادامه داشت.
پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشتههای ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آنها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاحهای «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار میرفت.
تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:
۱۹۵۹ – «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کرهای بود.
۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
۱۹۶۵ – «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
۱۹۷۲ – کوکی وان تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بودهاست.
۱۹۷۳ – تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو(WTF)
۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
۱۹۷۶ – شورای بینالمللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازیهای خود پذیرفت.
۱۹۸۳ – کمیته بینالمللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در بازیهای آسیائی سئول.
۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در المپیک سئول.
۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما برگزار شد.
۲۰۰۰ – در المپیک سیدنی تکواندو دومین هنر رزمی آسیایی (پس از جودو) شد که به عنوان یک رشته رسمی در المپیک برگزار میشود.
تکواندو در ایران
ورزش تکواندو در سال ۱۳۴۷ به ایران وارد شد و در سال ۱۳۴۹ اولین کلاس آموزشی خود را با حدود ۷۵ نفر شرکت کننده رسمیت داد. پس از قبولی ۶۱ نفر در این کلاس، تقریباً هسته اصلی این ورزش در ایران شکل گرفت. ۱۱ مرد کمربند مشکی، ۱۷ کمربند قهوه ای و مابقی در رده های پائین تر حاصل برگزاری این کلاس بود. در سال ۱۹۷۳ فدراسیون جهانی تکواندو تأسیس شد و در همان سال اولین دوره رقابت های قهرمانی جهان برگزار شد که ایران حضور نداشت. تکواندو ابتدا زیر نظر فدراسیون ورزشهای رزمی فعالیت می کرد اما پس از چند سال در سال ۱۳۵۲ به صورت فدراسیونی مستقل درآمد. اولین رئیس فدراسیون تکواندو سرهنگ سرشار بود. اولین حضور بین المللی تکواندو ایران مسابقات قهرمانی جهان در سال ۱۹۷۵ بود که در سئول کره جنوبی برگزار گردید و تیم ایران موفق به کسب یک مدال برنز توسط حسین بدیع زاده در وزن چهارم شد. اولین مسابقات رسمی در ایران به سال ۱۳۵۷ با عنوان قهرمانی کشور در سالن شهید افراسیابی برگزار شد. مسابقات قهرمانی آسیا اقیانوسیه هم از سال ۱۹۷۴ آغاز گردید که تیم ایران نخستین بار در سومین دوره این رقابت ها در سال ۱۹۷۸ حضور یافت که حاصل آن دو مدال نقره و پنج برنز و کسب عنوان سوم بود. درخشان ترین حضور ایران در عرصه بین المللی، جام جهانی لیون در سال ۲۰۰۰ بود که تیم ایران موفق شد برای نخستین بار در تاریخ ورزش تکواندو با پشت سر نهادن کره جنوبی به مقام قهرمانی جهان دست یابد. از سال ۱۹۹۹ تاکنون در مسابقات جهانی و آسیایی همواره ایران پس از کره جنوبی قدرت دوم جهان و آسیا بوده است. افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازیهای آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه برداری و کشتی با اهمیت ترین رشته ورزشی در ایران باشد. نخستین مدال های طلای ایران در مسابقات قهرمانی جهان توسط مجید افلاکی و هادی ساعی در سال ۱۹۹۹ بدست آمد. هادی ساعی درخشان ترین چهره تاریخ تکواندو ایران بوده است که علاوه بر کسب مدال طلا در رقابت های قهرمانی جهان (۱۹۹۹ و ۲۰۰۵) و کسب چهار نشان طلای رقابت های جام جهانی تکواندو در المپیک آتن موفق به کسب نخستین طلای تکواندو ایران در المپیک شد.
رشته رزمی تکواندو که ورزشکاران باید با انگشتان پای خود به ضربه گیر حریف ضربه وارد کند و در عوض با گارد دستانش جلوی ضربههای حریف را بگیرد، بیش از هر عضو دیگر ساعد، مچ و انگشتان دست و همچنین زانو، ساق و انگشتان پا در معرض آسیب دیدگی قرار میگیرند.
البته احتمال کشیدگی و گرفتگی عضلات ران و کتف نیز وجود دارد، اما عمده مصدومیتهایی که برای ورزشکاران تکواندو کار ایجاد میشود مربوط به مفاصل و استخوانهای دست و پا هستند.
تغذیه ورزشکاران تکواندو
در ورزش های رزمی مثل تکواندو، فرد با توجه به متابولیسم و ترکیب بدن و مقدار انرژی مورد نیاز خود، باید تغذیه مناسبی داشته باشد. یکی از شاخص های متابولیسم بدن،BMR یا متابولیسم پایه است که برابر با مقدار انرژی است که بدن در حال استراحت می سوزاند.
با سوختن چربی های اضافی بدن، می توان عضلات بدن را افزایش داد. بدون پرورش عضلات، انرژی دریافتی اضافی در بدن تبدیل به چربی می شود. هنگامی که می خواهید وزن اضافی خود را کاهش دهید ، باید مطمئن شوید که چربی های بدنتان کم می شوند نه ماهیچه ها.
یک تکواندوکار باید وزن سالم خود را حفظ کند و آن را تغیییر ندهد، ولی ترکیب بدن خود را باید تغییر دهد ، یعنی مقدار چربی بدن را نسبت به عضلات کاهش دهد. افزایش عضلات باعث افزایش قدرت، سرعت و مهارت فرد در انجام حرکات ورزشی می شود. در حالیکه کاهش عضلات بدن باعث کاهش قدرت، سرعت و مهارت در انجام حرکات ورزشی می شود.
یک تکواندوکار باید وزن سالم خود را حفظ کند و آن را تغیییر ندهد، ولی ترکیب بدن خود را باید تغییر دهد
در مردان 10 تا 15 درصد وزن بدن و در زنان 25- 20 درصد وزن بدن را چربی تشکیل می دهد. شما باید بدانید در طی روز چه مقدار انرژی نیاز دارید تا به طور مطلوب ورزش کنید و وزن ایده آل خود را حفظ کنید. به خاطر داشته باشید که اگر کمتر از مقدار مورد نیاز خود، غذا مصرف کنید، هم سلامتی تان به خطر می افتد و هم اینکه بطور مؤثر نمی توانید ورزش کنید. اگر بیشتر از 5/0 کیلوگرم در هفته کاهش وزن داشته باشید، نشان می دهد در معرض کمبود انرژی و مواد مغذی هستید. با توجه به نوع ورزش ( استقامتی یا قدرتی ) و وضعیت بدنی فرد، باید مقدار چربی، پروتئین و کربوهیدارت مورد نیاز تعیین شوند.
ورزش تکواندو، هم استقامتی و هم قدرتی است، بنابراین 25 درصد انرژی مورد نیاز در طی یک روز از پروتئین،55 درصد انرژی مورد نیاز از کربوهیدرات و 20 درصد انرژی مورد نیاز از چربی باید تا مین شود.
1- کربوهیدرات ها:
کربوهیدرات های ساده مثل نان سفید، شیرینی جات، آب نبات ، چیپس ، قند و شکر باید به مقدار خیلی کم مصرف شوند و بیشتر از کربوهیدرات های پیچیده ( نان سبوس دار ، ماکارونی، سیب زمینی ، سبزیجات، برنج و جو ) استفاده شود. زیرا کربوهیدرات های ساده خیلی سریع هضم می شوند و انرژی فوری ایجاد می کنند و انرژی حاصل از آنها برای مدت طولانی حفظ نمی شود. همچنین سریع به چربی تبدیل می شوند. بنابراین باید در مصرف آنها دقت کنید و بطور متعادل مصرف کنید.
2- چربی ها:
بدن برای حفظ سلامتی خود نیاز به چربی دارد و اگر مقدار چربی بدن کمتر از 10 درصد شود خطرناک است. چربی ها برای خون، سیستم عصبی، تولید هورمون ها، چرب کردن مفاصل ( نرمی مفاصل) و حفظ اندام های داخلی بدن از ضربات، لازم و ضروری هستند. نوع چربی که مصرف می کنید، در سلامتی شما مؤثر است.
بیشتر از چربی های غیراشباع مثل روغن زیتون ، سایر روغن های گیاهی و چربی های حاوی اسیدهای چرب اُمگا – 3 که در انواع ماهی ، آجیل ، کره بادام زمینی و روغن گلزا ( کانولا) وجود دارد، استفاده کنید و مصرف چربی های اشباع مثل روغن نباتی جامد، کره و چربی گوشت را کاهش دهید.
3- پروتئین ها:
دریافت بیش از حد پروتئین بی فایده است. یک فرد تکواندوکار نیازی به مقادیر خیلی زیاد پروتئین ندارد، زیرا پروتئین برای ساخت، ترمیم و رشد عضلات استفاده می شود و به عنوان منبع انرژی مورد استفاده قرار نمی گیرد.
4- آب:
به یاد داشته باشید که 70 درصد وزن بدن ما را آب تشکیل می دهد و عضلات برای کار خود به آب نیاز دارند. بنابراین همیشه به مقدار کافی آب بنوشید وهیچ وقت صبرنکنید تا بعد ازاحساس تشنگی آب بنوشید( یعنی قبل از تشنه شدن آب بنوشید) .
جودو
جودو (علمی ترین ، سخت ترین و کارآمد ترین ورزش رزمی جهان) (به ژاپنی: 柔道) ( تلفظ راهنما·اطلاعات) (به معانی طریقت نرمی،شیوهٔ ظریف و یا راه ملایمت) هنری رزمی از کشور ژاپن است. منشأ جودو، هنر جنگی تن به تن ساموراییها جوجوتسو و کُشتی پهلوانی باستانی ژاپن، یاوارا، با بیش از دو هزار سال تاریخ است و در سال ۱۸۸۲ توسط استاد جیگورو کانو پایهگذاری و به جامعهٔ ژاپن معرفی شد. استاندارد و مرکز فدراسیون جهانی جودو، سازمان کودوکان جودو در شهر توکیو پایتخت ژاپن میباشد. جودو نخستین رشتهٔ رزمی است که درالمپیک ۱۹۶۴ توکیو وارد بازیهای المپیک شد. جودو به عنوان دومین ورزش جنجالی المپیک و دومین ورزش سخت علمی جهان شناخته شده است.
کاراته
نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جاییکه امروز در اوکیناوای ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روشهای جنگی بومی و محلی این منطقه معروف به ته (معنی تحتاللفظی: دست) با هنرهای رزمی چینی که در ژاپن به کنپو معروف است، پدید آمدهاست.
کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیکهای دست ِ باز مانند دست چاقویی تشکیل میشود. در برخی سبکها فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده میشود.
هنرجویان این رشته کاراتهکا نامیده میشوند.
دفاع شخصی
ورزش هیجانی اسنوبرد
اسنوبرد
اسنوبرد رشتهاي تقريباً نوپاست كه حدود 50 سال قبل به طور غيررسمي و 25 سال قبل به صورت رسمي وارد بازار جهان گرديد. اسنوبرد را به نوعي ميتوان رشته تكامل يافته اسكي مونو قلمداد كرد.
در حدود 20 سال پيش 3 عدد از آن توسط مؤسس سابق ونك اسپرت و مؤسس فعلي شهر ورزش در سال 1366 وارد ايران گرديد و پس از 3 سال نمايش ناموفق آن در ويترين اولين نمونه آن در سال 1368 توسط اقاي علي گنجي خريداري شده و وارد پيستهاي اسكي تهران شد. اين وسيله جديد تعجب همگان خصوصاً جوانان و نوجوانان را برانگيخت. به سرعت با پيشرفت تكنولوژي اين محصول و نيز با تلاش مداوم مجموعه ونك اسپرت و همكاران محترم بعد از گذشت 20 سال آمار فروش و استفاده از اين وسيله جديد با اسكي آلپاين برابري كرد. اين ورزش به علت آموزش سريع و ارتقاي كوتاه مدت آن به سطح مطلوب و هيجان بسيار بالاي آن علاقمندان زيادي را به خصوص در گروه سني 25-10 سال پيدا نموده و حتي بسياري از افرادي كه سالهاي سال تجربه اسكي الپاين را داشتهاند، تغيير رشته داده به اين رشته نوپا روي آوردهاند.
ورزش پر هیجان موج سواری
موج سواری
مقدمه
موج*سواری ورزشی بر روی سطح آب است که در آن از عناصر موج سواری و دریانوردی استفاده می شود. وسایل مورد نیاز این ورزش شامل تخته*ای به طول 2 تا 3 متر و حجم 60 تا 250 لیتر است. انرژی این تخته توسط بادی که بر بادبان می*وزد تأمین می*شود. بادبان که بر روی تخته نصب شده است از یک دیرک، یک تیر کوچک دوطرفه و یک بادبان تشکیل شده است. ناحیه*ی موج*سواری با توجه به شرایط ، مهارت موج*سوار و نوع تخته*ی موج*سواری از 2.5 مترمربع تا 12 مترمربع متغیر است.موج*سواری نوعی بسیار خالص از دریانوردی است. موج*سوار از بدن خود به عنوان وسیله*ای برای استفاده از نیروی طبیعی باد استفاده می*کند تا تخته را به سمت جلو سوق دهد. موج*سواری می*تواند در هر جایی که آب و باد وجود دارد انجام شود، همانند دریاچه ها، تنگه*ی ها و دهانه*ی رودها.
ورزش هیجانی اسکیت برد
محتویات
دک (تخته)
کفه اسکیت بورد چنین ساخته میشود که چوب افرا را میآورد و به شیوهای متورقانه رویهم قرار میدهند تا ورقه ورقه و طبقه طبقه دیده شود و حالتی مدوّر و هفتلا بگیرد.البته در ساخت کفه از پشمشیشه، خیزران، انگرتیانه، کِولار و حتی پشم الماس بیفروغ نیز استفاده شده است؛ علت استفاده از چنین موادی در ساخت کفه البته افزایش قوت و سختپایی یا همان استحکام و سختی تخته اسکیت است. پهنای کفهها در تختههای اسکیت امروزی ، ۷ تا ۹ اینچ ( واحد اندازه گیری انگلیسی ) است که معادل با ۱۷٫۷۸ تا ۲۲٫۸۶ سانتیمتر است. درازای کفههای تخته اسکیت بر اساس نمونههای پذیرفته شده فدراسیون اسکیت، بین ۲۸ تا ۳۳ اینچ معادل ۷۱٫۱۲ تا ۸۳٫۸۲ سانتیمتر است. البته انتخاب نوع اسکیت بر اساس درازا و پهنای کفهٔ آن به ترجیح کسی بستگی دارد که میخواهد از آن اسکیت استفاده کند؛ مثلاً اسکیتسواران خیابانی بیشتر ترجیح میدهند که سوار بر اسکیتی شوند که ۷٫۵ تا ۸ اینچ(تقریباً معادل ۱۹ تا ۳۲٫۲۰ سانتیمتر) پهنا دارد؛ و عموماً اسکیتسواران کفهٔ پهن را ترجیح میدهند زیرا که دوام و پایداری آن بیشتر است. گروهی از اسکیتسواران ممکن است از درازتخته- تخته طولانی [لانگبورد] استفاده کنند؛ در درازتخته، کفه طویلتر است. تختههای اسکیتی که پیشینیان در بین سالهای ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ میساختهاند، عموماً پهنتر بودهاست. پیش از سال ۱۹۷۰، تقعر در کفهٔ اسکیت وجود نداشت؛ اما از سال ۱۹۸۰ به بعد تقعر در کفهٔ اسکیت به وجود آمد که به معنی همان فرورفتگی است. (این مورد نیازمند منبع می باشد ).
ورزش هیجانی و حرفه ای پارکور
اطلاعاتی از ورزش پارکور
پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی (به فرانسوی: L'art du déplacement) یا شهرنوردی به پیشهاد گروه "رها" یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از تواناییهای انسان است.
داوید بل، بنیانگذار پارکور در فرانسه میگوید: جنبهٔ فیزیکی پارکور، غلبهکردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند اینکه در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف حرکات نیست، بلکه مجموعهای هدفمند و دارای فلسفهٔ خاص خویش است.
پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روانترین و مستقیمترین مسیر و مناسبترین حرکات است که میتواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد. «کارایی» یکی از مهم ترین مشخصههای پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریعترین باشند، بلکه باید مستقیمترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.
به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره میبرند «تراسور» گفته میشود.